پسرک ده ساله در یک شب سرد زمستانی....سر چهار راه لرزیده وترسیده به ماشین هایی نگاه میکرد که باید برای اولین بار بهشون گل میفروخت.....پسرک قدم اول روبرداشت پاهاش از درون میلرزید...بغض داشت خفش میکرد..... خسته بود....اما یاد مریضی مادرش افتاد یاد پدر معتاد وبی مسئولیتش.....دستان کوچکش از حرص مشت شدو به طرف ماشینی که نزدیکش بود رفت وبه شیشه اش زد وگفت:آقا....گل،تورو خدا یه گل بخر اما مرد رویش را اونور کرد ودستش را به معنی برو بابا برای پسرتکونی داد پسرک رفت سراغ ماشین دوم.....سوم....چهارم وماشین های بعدی امابرخی شیشه ماشینشان را بالا میکشیدند و بعضی دیگر که باادب تر بودند به او میگفتند گل لازم ندارند،ساعت نه شب بود اما او از ده دسته شاخه گل فقط چهار دسته اش را فروخته بود به پولهایش نگاه کرد واشک توی چشمان نازش حلقه بست....فقط بیست تومان با این پول حتی نمیتوانست یکی داروهای مادرش را بخرد احساس ضعف میکرد تصمیم گرفت بیشتر کار کند اما خیابان خلوت بود.... که یک ماشین را آن طرف خیابان دید وبه طرفش دویداما اون دویدن آخرش بود چرا که یک ماشین باسرعت به او زد و در رفت پسرک روی زمین افتاد ومردم به دورش جمع شده بودند و اظهار نظر میکردند تا یک مرد او را بلند کرد وبه بیمارستان رساند اما پسرک درست چند ثانیه قبل با آن زندگی بیرحم وداع کرده بود وبه سوی فرشتگان سفید پوش پرواز کرده بود.